Ik ga op reis en ik neem mee...

'Oh, wat leuk! Ga je een weekendje naar Londen?'
'Nee, een jaar.'

Vandaag(gisteren) is de dag. Ik vertrek naar het Verenigd Koninkrijk voor een jaar om daar au pair te zijn. Na twintig minuten taxiën, stijgen we dan eindelijk op. Auto's worden speelgoedauto's en dan gekleurde M&M's, weilanden zijn uitgestrekte vlaktes, kaarsrecht. Schiphol is niet meer te zien en dan: wit. Wolken.

Maar dat is niet waar ik mijn blog zou moeten beginnen. We gaan terug de tijd in. Om exact te zin, afgelopen donderdag 1 maart. Mijn kamer had ik ondertussen helemaal opgeruimd en het werd tijd om mijn koffer te gaan pakken. Korte broeken, warme truien en een heleboel sokken. Na heel wat geprop en geduw (en een strenge moeder die alle boeken er weer uitgooide) zat hij dicht en propvol. Net als mijn handbagage.

Het werd vrijdag en toen ik beneden kwam, hadden mijn ouders hel hele huis versiert met de Britse vlag. Super leuk natuurlijk! 's Middags kwamen een heleboel vrienden van heinde en verre om mij uit te zwaaien. Samen hadden ze 52 enveloppen voor mij gemaakt. Voor elke week een. Heel erg bedankt, guys! Ik houd jullie op de hoogte.
's Avonds kwamen familie en andere vrienden en ik vond het super gezellig. Heel erg lief dat zoveel mensen kwamen en dingen voor mij meebrachten. Het meeste wordt nagestuurd, want het paste gewoon echt niet meer, maar super bedankt! <3

De volgende dag, vandaag (inmiddels gisteren), was het zo ver! Ik ga vliegen! De wekker ging al om 7 uur en na ons laatste ontbijt gehad te hebben, vertrokken we om half 9 naar Schiphol. We hadden de koffer afgegeven en daarna hebben we met z'n vieren, papa, mama, Francien en ik, nog wat gedronken. Het was gezellig en ik ga jullie zeker missen!
Toen was het tijd voor de douane. Natuurlijk werd mijn tas er weer uitgepikt, maar gelukkig gebruik ik geen drugs, dus dat werd geen probleem. Met 25 minuten vertraging zat ik uiteindelijk in het vliegtuig.
Ik schrijf deze blog ook in het vliegtuig en ondertussen (zo langzaam schrijf ik) zijn we al boven het Verenigd Koninkrijk. De weilanden zijn hier veel minder recht en het ziet eruit alsof er sneeuw ligt. We beginnen aan de daling, wat betekent dat ik mijn tray weer omhoog moet doen en niet meer kan schrijven. Dat betekent echter ook dat ik over niet zo'n lange tijd de meisjes ga ontmoeten en daar heb ik veel zin in! Gisteren kreeg ik al een foto dat ze een bord voor de hadden gemaakt. Super, super lief. Ik ben heel benieuwd naar het gezin.

Tot zo ver het stuk wat ik in het vliegtuig geschreven heb en terug naar nu. Het is nu 23:00 in Engeland, dus al 4 maart bij jullie. Ik zal jullie vertellen wat er na mijn geschreven stuk gebeurde.
Blijkbaar moesten we nog een heel stuk vliegen, dus ik had nog best verder kunnen schrijven. Hoe dan ook, toen het vliegtuig eindelijk landde, gingen we nogmaals door de security check. Er stond een immense rij en het duurde veel te lang, maar toen ik er uiteindelijk door was en ik naar de bagageband liep, zag ik mijn koffer al. Ik rende er dus snel heen, zodat ik niet nog een ronde hoefde te wachten.
Nou, security check gehad, even naar de wc geweest, koffer gevonden. Het was tijd om de familie te ontmoeten.
En hoe dat ging... Dat leest u volgende week.


Nee, grapje. Ik ben niet zo flauw als Art, haha. (Ohja, ik heb vanavond maar half WIDM gekeken, dus shhh iedereen).
Ik kwam naar buiten en ik denk dat er wel 100 mensen in een heel klein halletje stonden. Het was heel overzichtelijk, maar gelukkig begon het gezin te juichen toen ik binnenkwam, dus had ik ze snel gevonden. Ik werd vrolijk begroet met een 'I AM LOTTIE!!' (dat was ook het laatste wat ze tegen me zei, want daarna werd ze heel verlegen).
Molly (de oudste) pakte echter wel meteen mijn hand en we gingen met de auto op weg naar Thames Ditton, Surrey. Kate en Tim zijn allebei echt super lief en doen echt hun best om mij welkom te laten voelen. Molly is heel enthousiast dat ik er ben, maar de tweeling heeft het eerste uur dat ik er was nonstop gehuild (omdat ze geen snoepjes mochten). Waarschijnlijk kwam gewoon alle spanning eruit en waren ze ook nog eens doodop.
Ondertussen gaat het al veel beter en moest ik moeite doen om ze mijn kamer uit te zetten, zodat ik mijn koffer kon uitpakken, haha. Emily is alleen maar aan het praten (zelfs als niemand luistert), Lottie heeft een hele grote fantasie en Molly houdt van tekenen en schrijven. Ze kan ook al best goed lezen merkte ik!
We hebben al een heleboel spelletjes gespeeld, dus zo zal het morgen ook wel gaan.
Morgen komt de au pair van de buren op visite, dus daar heb ik ook wel veel zin in! We zullen zien wat morgen en de komende week gaan brengen. Ik houd jullie op de hoogte.

Liefs,
Femke